Gözün Karnı Yok Ki Doysun...

Gözün Karnı Yok Ki Doysun...

Gözün Karnı Yok Ki Doysun...

Yavuz Bülent Bakiler 1962 yılında Cumhurbaşkanlığı Muhafız Alayı’nda yedek subaydır. Bir akşam, bölük erlerinden bir asker odasına gelir ve "Komutanım” der, "memleketten anam gelmiş. Burada akrabalardan birinin evinde kalıyormuş. Bana haber salmış. Gelsin de bir görüşelim demiş.” Bunun üzerine üstadımız, diğer komutanın vermediği izni bu askere verir. Giderken de tembihler, "saat 24.00 sularında mutlaka geri dönmelisin. Beni sakın müşkül durumda bırakma” diye de üzerine basa basa söyler.

Asker gider fakat saat henüz 24.00 olmadan geri çıkar gelir. Üstadımız merak eder ve der ki, "Ben sana 24.00’e kadar izin vermemiş miydim? Neden erken geldin?” Asker de şu cevabı verir, "Komutanım, sizin fedakârlığınızı anama anlattım. ‘Ana’ dedim, ‘Yavuz Bülent teğmenim olmasaydı seni görmeye gelemeyecektim. Bölük komutanımız izin vermedi. Beni sana Yavuz teğmenim gönderdi.’ Anam çok duygulandı. Size çok dua etti. Sonra, ‘oğlum, gözün karnı yok ki doysun. Ben anayım, sana saatlerce değil, yıllarca baksam doyamam. Bu kadar görüşmemiz kâfi. Var git takım komutanını zor durumda bırakma!’”